Kıymetlim

Kıymetlim!..
Sana içimdeki ümitten bir parça bile vermek istemem.
Çünkü “ümit” zehirli bir sarmaşık gibi sarar insanı.
Geceden sabaha büyür dalları.
Korkarım seni o karmaşada kaybetmekten.
Ben bir gün, ellerine vermek isterim kalbimi...
O güne kadar ümitsizce sev beni !
Ki, sözümü tutamazsam mahçup olmayayım sana karşı…
Ama bil ki;
Sesini duymadığımda, nefes almakta zorlanıyor ciğerlerim.
Ne vakit bir kuş görsem, kanat çırpışı ellerini düşürüyor aklıma.
Günün en ılık saatlerinde, kokunu duyuyorum.
İşte o saatler,
ben lunaparkta yaşlı bir çocuk oluyorum.
Dünya renkli bir dönme dolap…
Dudaklarım adını mırıldanırken geceye,
Ay göğsüme salıncak kuruyor.
Tutup bir yıldızı indiriyorum balkonuma,
Dansa kaldırıyorum en kuyruklu olanını…
Beline sarılmak düşüncesi bile kesiyor ayaklarımı yerden.
Şaka sanma lütfen… ama sanırım ben uçabiliyorum sayende.
Birde, sürekli ocağı açık unutuyorum sana mektup yazmaktan.
“Zaman kısa”..
Telaşla seviyorum seni...
Arada unutursam gözlerinden öpmeyi, inan heyecanımdan.
Maşuk yazar!...
Gül bahçem!...
Bilsen nasıl korkuyorum bir masal kahramanı olmandan.
Naif kalbinin atışını hissediyorum, kalbimin her atışında.
Gözlerini, gözlerimin önüne getirdiğimde tepeden tırnağa yeşil oluyorum.
Okyanus sesi çınlıyor kulaklarımda, söylediğin o güzel şiiri hatırladığımda.
Bir bilsen hayalimde nerelere gidiyoruz seninle.
En çok sein nehri üzerinde kalıyoruz.
Çünkü orda uzuyor boynum, en uzun öpüşmelerimizde.
”zaman kısa” diyorsun, kalbimde yangın çıkıveriyor.
Göğsümün ortasında karaya vurmuş bir gemi gibi duruyor ayrılık.
Sakın yanlış anlama, ayrı kalmak değil benim korkum,
Kalbinle, kalbim arasına girebilecek mesafelerdir korktuğum.
Bırak ümit edeyim!... dizlerine başımı koyacağım günü.
Ürkek seviyorum seni…
Özlediğimi söylemeyi unutursam, inan ayrılığımızı hatırlattığından.

NAZAN KUTLU